Այն օրվանից, երբ մարդը մեղանչեց` խախտելով Բարձրյալից իրեն տրված պատվիրանը, ժառանգը դարձավ ադամական կոչվող մեղքի: Այս մեղքը, մարդու աշխարհ գալուն պես, դրոշմված է նրա ճակատին և վերանում է միայն մարդու քրիստոնյա դառնալուց, այսինքն` մկրտվելուց հետո:
Պատվիրանները կամ արգելում են, կամ խրախուսում են ինչ-որ բան անել:
Այսպես, Աստված պատվիրեց մարդկանց. «Աճեցեք, բազմացեք, լցրեք երկիրը, տիրեցե՛ք դրանց», իսկ քիչ անց. «Չուտե՛ք, որպեսզի չմեռնեք»:
Եթե Իր չարչարանքներին կցորդ ենք, հաղորդակից ենք լինելու եւ փառքին: Հռոմ. 8;17
Փրկությունը այն իրողությունն է, որ իմաստավորում է այս աշխարհում մարդու կյանքը. եթե մարդը չի ապրում, որպեսզի հավերժ ապրի, ուրեմն նրա կյանքը արժեք չունի:
Մենք բոլորս ուղղակի մխրճվել և սուզվել ենք ուրիշներին դատելու այս պղտոր ճահճի մեջ: Ում ասես և ինչի համար ասես չենք դատում` Տիրոջ իշխանությունը հափշտակելով, մոռանում ենք Նրա պատվիրանը. «Մի՛ դատեք, որպեսզի չդատվեք»:
Առաջին մարդկանց դրախտային կյանքից մինչև այսօր բազմալեզու ու բազմաբառ մարդկության պատմության ու ամեն մի անհատի կենսագրության առանցքային իրողությունը բնորոշող բառը փրկությունն է:
Մի քանի օր առաջ Թուրքիայի նախագահ Ռ. Թ. Էրդողանը ուղիղ տեքստով հայտարարել է. «Թուրքիան, մյուս տարվանից սկսած, որոշ խորհրդանշական քայլեր կձեռնարկի Հայաստանի հետ հարաբերությունների կարգավորման հարցում»։
Խորհդանշական քայլեր կարող են լինել, օրինակ, ցուցադրական հանդիպումները, թուրքերի կողմից ավիրված Անիի կամուրջի վերականգնումը, մեկ-երկու մեր ականջին քաղցրահունչ ուղերձ...